ਚੰਡੀਗੜ੍ਹ:ਪ੍ਰਸਿੱਧ ਸ਼ਾਇਰ, ਗਾਇਕ ਅਤੇ ਦਰਵੈਸ਼ੀ ਅੰਦਾਜ਼ ਦੇ ਮਾਲਕ ਡਾ. ਸਤਿੰਦਰ ਸਰਤਾਜ ਦੀ ਨਵੀਂ ਸ਼ਾਇਰੀ ਮਹਿਫ਼ਲ ‘ਤਬਸਰਾ’ ਇੱਕ ਆਮ ਸ਼ਾਇਰੀ ਦੀ ਰਾਤ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਇਹ ਉਹ ਅਨਮੋਲੀ ਪਲ ਸਨ, ਜਿੱਥੇ ਇੱਕ ਕਲਾਕਾਰ ਨੇ ਆਪਣੇ ਸ਼ਬਦਾਂ ਰਾਹੀਂ ਆਪਣੀ ਰੂਹ ਨੂੰ ਆਵਾਜ਼ ਦਿੱਤੀ — ਤੇ ਜਿੱਥੇ ਹਾਜ਼ਰ ਸਰੋਤਿਆਂ ਨੇ ਨਾ ਸਿਰਫ਼ ਸੁਣਿਆ, ਸਗੋਂ ਮਹਿਸੂਸ ਵੀ ਕੀਤਾ।
ਸਰਤਾਜ ਨੇ ਸ਼ਾਇਰੀ ਰਾਹੀਂ ਆਤਮ-ਚਿੰਤਨ, ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੀ ਸਹੀ ਸਵੀਕਾਰਤਾ, ਤੇ ਅੰਦਰੂਨੀ ਖਲਾਵਾਂ ਦੀ ਗੱਲ ਕੀਤੀ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਕਵਿਤਾ “ਚਲੋ ਤਬਸਰਾ ਕਰੀਏ ਦਿਲ ਵਿਚ ਜੋ ਵੀ ਆ…” ਨਾਲ ਜਦ ਮਹਿਫ਼ਲ ਦਾ ਆਗਾਜ਼ ਹੋਇਆ, ਤਾਂ ਇਹ ਸਾਫ਼ ਹੋ ਗਿਆ ਕਿ ਇੱਥੇ ਗੱਲ ਸਿਰਫ਼ ਕਲਮ ਦੀ ਨਹੀਂ, ਸਗੋਂ ਕਲਾਕਾਰ ਦੀ ਰੂਹ ਦੀ ਹੋਣੀ ਸੀ।
ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਲਾਈਨਾਂ “ਮੈਂ ਨੂੰ ਮਨਫੀ ਕਰਨਾ ਕਿਹੜਾ ਸੌਖਾ ਏ, ਜਿਉਂਦੇ ਜੀਅ ਹੀ ਮਰਨਾ ਕਿਹੜਾ ਸੌਖਾ ਏ…” ਜਿਥੇ ਸਫ਼ਰ-ਏ-ਆਤਮਾ ਦੀ ਝਲਕ ਦਿੰਦੀਆਂ ਹਨ, ਉੱਥੇ ਹੀ “ਮਖੌਟਿਆਂ ਦੀ ਲੋੜ” ਜਾਂ “ਨੀੰਦਾਂ ਵਾਲੇ ਸੁਪਨੇ” ਵਰਗੇ ਵਿਸ਼ਿਆਂ ਉੱਤੇ ਕਹਿਣਾ, ਸਰਤਾਜ ਨੂੰ ਇਕ ਸੋਚਵਾਨ ਅਤੇ ਜ਼ਮੀਨ ਨਾਲ ਜੁੜੇ ਸ਼ਾਇਰ ਵਜੋਂ ਸਾਬਤ ਕਰਦਾ ਹੈ।
‘ਘਰੋਂ ਭੱਜੇ’ ਵਰਗੀ ਕਵਿਤਾ ਨੇ ਬੱਚਪਨ, ਪੁਰਾਣੀਆਂ ਰੀਤਾਂ, ਬੋਹੜ ਦੀ ਠੰਢੀ ਛਾਂ ਅਤੇ ਸੰਸਕਾਰਾਂ ਵਾਲੇ ਪਿੰਡ ਦੀ ਯਾਦ ਤਾਜ਼ਾ ਕਰਵਾਈ। ਇਹ ਸਿਰਫ਼ ਕਵਿਤਾ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਸਗੋਂ ਇੱਕ ਸਮਾਜਕ ਤੇ ਸੰਵੇਦਨਸ਼ੀਲ ਦਰਪਣ, ਜਿਸ ਵਿਚ ਹਰ ਪੈਂਟੀ ਪੁਰਾਣੀ ਯਾਦਾਂ ਨੂੰ ਚੁੰਭਦੀ ਲੱਗੀ।
ਡਾ. ਸਰਤਾਜ ਨੇ ਮਹਿਫ਼ਲ ‘ਚ ਕਿਹਾ ਕਿ “Acceptance is the power” — ਤੇ ਇਹ ਗੱਲ ਸਿਰਫ਼ ਕਹਿਣ ਲਈ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਸਗੋਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਜਿੰਦਗੀ ਅਤੇ ਫ਼ਨ ਵਿਚ ਰਚੀ-ਬਸੀ ਦਿੱਖੀ। ਅੱਜ ਦੇ ਕਮਰਸ਼ੀਅਲ ਦੁਨੀਆ ਵਿਚ ਜਿਥੇ ਸ਼ੌਹਰਤ, ਪੈਸਾ ਤੇ ਨਕਲੀ ਚਮਕਧਮਕ ਪਿੱਛੇ ਸਭ ਦੌੜ ਰਹੇ ਹਨ, ਓਥੇ ਸਤਿੰਦਰ ਸਰਤਾਜ ਇੱਕ ਅਜਿਹਾ ਨਾਮ ਬਣ ਗਿਆ ਜੋ ਸਾਦਗੀ, ਅਸਲਤ ਅਤੇ ਅੰਦਰਲੀ ਰੌਸ਼ਨੀ ਨੂੰ ਤਰਜੀਹ ਦਿੰਦਾ ਹੈ।
ਇਹ ‘ਤਬਸਰਾ’ ਸਿਰਫ਼ ਸ਼ਬਦਾਂ ਦੀ ਨਹੀਂ, ਸਗੋਂ ਇੱਕ ਅਸਲ ਅਰਥਾਂ ਵਾਲੀ ਮਹਿਫ਼ਲ ਸੀ — ਜਿੱਥੇ ਦਰਸ਼ਕ ਸਿਰਫ਼ ਸੁਣਨ ਨਹੀਂ, ਸਾਂਝ ਪਾਉਣ ਆਏ ਸਨ।
